Δεν υπήρξα ποτέ εφευρέτης και ούτε σκοπεύω να γίνω. Όταν υπάρχει μια σύμβαση είτε τη σπας, είτε ξαναγυρίζεις στην πρωταρχική μορφή, τότε που δεν ήταν σύμβαση. Και κάτω απ’ αυτή την αντίληψη μ’ ενδιαφέρει περισσότερο ο Παπαδιαμάντης απ’ τον Γκριγιέ ή τον Γιατρομανωλάκη. Δεν μπορώ να δω σαν φόρμα αυτό που γράφω, γιατί δεν είναι φόρμα. Δεν πιστεύω ότι υπάρχουν στην λογοτεχνία πειράματα αλλά οράματα. Η λογοτεχνία για μένα είναι διατύπωση οραμάτων, δεν είναι ζήτημα μορφής κατά κανένα τρόπο. Κι αν είχα προβλήματα φόρμας θα ήμουν φιλότεχνος κι εραστής της λογοτεχνίας, δηλαδή καλός αναγνώστης. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]