Το βιβλίο επιχειρεί να εξηγήσει γιατί μια ηττημένη και καθημαγμένη στον εμφύλιο Αριστερά, υπό το κράτος ενός ανηλεούς πολιτικού διωγμού, κατορθώνει σε εξαιρετικά σύντομο χρονικό διάστημα να ανασυγκροτηθεί και σύντομα να αποκτήσει καθοριστικό ρόλο στην πολιτική ζωή. Πώς, δηλαδή, επιτεύχθηκαν οι πολιτικές συγκλίσεις που ήταν απαραίτητες, πώς η Αριστερά της εποχής και ποιες δυνάμεις της αναδιαμόρφωσαν τους όρους πολιτικής εκπροσώπησης της εποχής, πώς αυτή αντιπαρήλθε τις διαλυτικές πιέσεις που υπέστη, ποια πολιτική βάσανος απαιτήθηκε και τι υπαναχωρήσεις προέκυψαν. Πώς, επίσης, οι επιπλοκές στο παγκόσμιο κομμουνιστικό στρατόπεδο επηρέασαν τις διαδικασίες αυτές και πώς διαμορφώθηκε το προοίμιο, ήδη από την εποχή εκείνη, των αντιθέσεων και των διασπάσεων στους κόλπους της Αριστεράς που εκδηλώθηκαν αργότερα.
Επιπλέον, γιατί απέτυχε για μια ακόμη φορά η απόπειρα διαμόρφωσης ενός ακραιφνούς σοσιαλιστικού πόλου στην Ελλάδα, αλλά κυρίως ποια η πραγματική σχέση της Αριστεράς με το Κέντρο, πώς συστηματοποιήθηκε η προσπάθεια να αποκλειστεί η διαμόρφωση μιας κάποιας συμμαχικής σχέσης, ποιες οι ευθύνες, αλλά και οι τραγικές συνέπειες λόγω εθελοδουλίας και προσωπικής φιλοδοξίας, εις βάρος ανθρώπων, όπως ο Μπελογιάννης και οι σύντροφοί του. Πολλά από τα ζητήματα αυτά, στην ιστορική τους αναλογία, μπορούν να αποτελέσουν ενδείξεις για το εν γένει ερώτημα του πώς κάνει πολιτική η Αριστερά ειδικά σε συνθήκες, όπως οι σημερινές, που εκδηλώνεται μια άνευ προηγουμένου επίθεση εις βάρος των δυνάμεων της εργασίας, με στόχο την διάλυση του κοινωνικού ιστού και την μετατροπή της Ελλάδας σε νέου τύπου προτεκτοράτο.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
