`Πρέπει να υπάρχει ένα όραμα. Και μένα το δικό μου όραμα, πέρα απ` την όποια μερική και πολύ πιθανόν προσωρινή απελευθέρωση, είναι η γενική, σύμμετρη και μόνιμη απελευθέρωση του ανθρώπου. Τι ωφελεί λ.χ. να διακηρύσσει μια πολιτική οργάνωση ότι είναι κατά της καταπίεσης των σεξουαλικών μειονοτήτων; Να τί θα θεωρούσα πραγματικά απελευθερωτική πράξη: να βγουν μερικοί πολιτικολογούντες νέοι και να πουν: ξέρετε, `βασικά` εμείς είμαστε `βασικά` ετεροφυλόφιλοι αλλ` έχουμε πάει και κανά-δυό φορές στο κρεβάτι μ` έναν ομόφυλό μας, χωρίς γι` αυτό να πάψουμε να είμαστε άντρες. Αλλά δεν τολμούν. Γιατί θα διαγραφούν αμέσως απ` την οργάνωση. Προσωρινά λοιπόν μπορούμε να μιλάμε για ένα γενικό βόλεμα. Με δεδομένη την τεράστια αλλαγή που έχει πραγματοποιηθεί στα ήθη σε παγκόσμια κλίμακα - και της οποίας δευτερογενείς εκφάνσεις είναι και τα διάφορα `κινήματα` - στην Ελλάδα τουλάχιστον μπορούμε να πούμε ότι άλλαξε ο Μανολιός κι έβαλε τη βράκα του αλλιώς, αλλ` απέχουμε ακόμα πολύ απ` την πραγματική απελευθέρωση - αν υποθέσουμε ότι είναι εφικτή`.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]