Άντε γεια. Άντε γεια στον έρωτα. Το έρωτα που δεν τον έζησε παρά μόνο στις φαντασιώσεις της η Μαρίνα. Η Μαρίνα των πενήντα εφτά χρόνων, των ογδόντα κιλών, των τεσσάρων παιδιών, των δύο εγγονιών και του άντρα της που μύριζε κομμένο κιμά και αδιαφορία. Η Μαρίνα και η κάθε Μαρίνα, που πηγαίνει στη λαϊκή και γυρίζει στο σπίτι της σέρνοντας το καρότσι της, ξεχειλισμένο από ζαρζαβατικά, κούραση κι ανεκπλήρωτα όνειρα. Τα όνειρα δεν είναι τζάμπα. Και μάλιστα εκείνα, τα έξω από τον καιρό τους, πανάκριβα είναι. Όταν το κατάλαβε η Μαρίνα, τα πουλιά της ομορφιάς, τα πουλιά της ζωής, στραφταλίζανε στον ήλιο φεύγοντας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]