Οι δύο τελευταίες δεκαετίες κρίθηκαν αποφασιστικές για την εξέλιξη του αναπτυξιακού φαινομένου, αλλά και του διεθνούς δικαίου, με έμφαση στον ιδιαίτερο κλάδο του που αφορά στην ανάπτυξη. Το αναπτυξιακό φαινόμενο είδε για πρώτη φορά την επίσημη κατοχύρωση των ειδικότερων παραμέτρων του να γίνονται καθολικά αποδεκτές. Και τούτο, κάτω από τη σφαιρική διάσταση που αποπνέει το φαινόμενο της αειφορίας, όπως αυτή προήλθε από τις ιστορικές διαπραγματεύσεις κατά τη συνάντηση της Γης, στο Ρίο, το 1992. Οι εν λόγω παράμετροι έγινε αποδεκτό, επίσης, ότι δεν ιεραρχούνται μεταξύ τους, αποτελώντας έτσι τη βάση της εξέλιξης της σύγχρονης διεθνούς κοινωνίας, στο πλαίσιο μιας διεθνούς στρατηγικής, η οποία στηρίζεται στην ίση και παράλληλη προώθησή τους. Η ίδια πάντα σφαιρική διάσταση του αναπτυξιακού φαινομένου θα παρασύρει θεσμικά και την προσέγγιση του οργανωμένου συστήματος διαμόρφωσης πολιτικών και κανόνων δικαίου, υπό την αιγίδα, κυρίως, του ΟΗΕ, αναφορικά με όλα τα κρίσιμα διεθνή ζητήματα.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]