`Τι παράξενο, τι γοητευτικό το παιχνίδι του θεάτρου, η ανηλεής έκθεση των γυμνών σωμάτων, μήπως και εμφανιστεί κάπου, κάπως, αυτό το σκοτεινό αγρίμι που ονομάζουμε ψυχή. . . Και πόσο βαθιά, πόσο βαθιά) οφείλει κανείς να σκάψει στο χώμα μήπως και κάπου, κάπως εμφανιστεί ένα κομμάτι αμόλυντου ουρανού. Γιατί, εντέλει, σημαντικό δεν είναι να σύρεις ένα κομμάτι ουρανού στο παλκοσένικο. Το σημαντικό είναι να πείσεις το κοινό από κάτω πως ό,τι βλέπουν είναι ουρανός. Και όχι μόνον αυτό. Να πιστέψει απόλυτα, αυτό το συχνά δύσπιστο κοινό, πως τώρα βλέπει τον πραγματικό ουρανό. Για πρώτη φορά`. Μαθήτρια, κάποτε, του Θεάτρου Τέχνης, στο σανίδι τριάντα χρόνια τώρα, αλλά και δασκάλα νέων ηθοποιών εδώ και καιρό, η Κάτια Γέρου, με παρρησία και απλότητα, καταθέτει την πολύτιμη μαρτυρία της.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]