Ο Αλή Πασάς, που διορίστηκε από τους Οθωμανούς κυβερνήτες των Ιωαννίνων το 1787 και καθαιρέθηκε το 1820 από την Πύλη, ήταν ο πιο άμεσος γείτονας της Δυτικής Ευρώπης. Άγγλοι Γάλλοι, Ρώσοι, Ενετοί και Αυστριακοί, σαστισμένοι από την οικονομική και στρατιωτική ισχύ του Αλή, τον αντιμετώπιζαν ως ανεξάρτητη ηγεμονική πολιτική οντότητα και μείζονα καθοριστικό παράγοντα στις γεωπολιτικές ανακατατάξεις της εποχής. Η Αγγλία και η Γαλλία, μάλιστα, διέθεταν μόνιμους πρόξενους στα Ιωάννινα. Ο Αλή Πασάς, ως άριστος διπλωμάτης, φρόντιζε να ανταποκρίνεται στην αρνητική εικόνα των Δυτικών για τον ανατολίτη αφέντη, προκειμένου να αποκομίσει οφέλη. Έτσι ο ρόλος του στην καλλιέργεια του ευρωπαϊκού ρομαντισμού και του φιλελληνισμού του δέκατου όγδοου αιώνα υπήρξε παρεξηγημένος. Όπως παρεξηγημένος υπήρξε και ο ρόλος του στα αρχικά στάδια του Ελληνικού Αγώνα για την Ανεξαρτησία, που ξέσπασε στα εδάφη του λίγους μήνες πριν το θάνατό του. Η K.E. Fleming προσπαθεί να δει, πίσω από το θρύλο, το πραγματικό μέγεθος της προσωπικότητας του Αλή Πασά, τον οποίον πολύ εύστοχα ο λόρδος Μπάυρον αποκάλεσε μουσουλμάνο Βοναπάρτη.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]