Οι Αθηναίοι από το τέλος του 6ου αι. π.Χ. ονομάζουν Ακρόπολη (άκρα-πόλις) τον ιερό βράχο, σε αντιδιαστολή από την κάτω πόλη, το άστυ, που αρχικά ήταν η έξω από τα τειχισμένα όρια του βράχου περιοχή, που κατοικούσε ο λαός.
Μετά την πτώση του θεσμού της βασιλείας (7ος αι. π.Χ.) και το πέρασμα της εξουσίας στα χέρια των ευπατριδών, η Ακρόπολη εξακολουθεί για ένα διάστημα ακόμη να αποτελεί το κέντρο των δημόσιων λειτουργιών της πόλης. Με την εδραίωση όμως της Αθηναϊκής Δημοκρατίας, το κέντρο της πολιτικής, διοικητικής και δικαστικής εξουσίας μετατίθεται στο χώρο της Αγοράς και στην Πνύκα. Έτσι η πόλις αναπτύσσεται και ακμάζει έξω από τα όρια του βράχου και η Ακρόπολις, που ακόμη και τον 4ο αι. π.Χ. κρατάει το όνομα πόλις, παραμένει αποκλειστικά τόπος ιερών και λατρείας.