Ο τίτλος «Ακρόασις» (ελληνική λέξη που σημαίνει «ικανότητα του μετά προσοχής ακροάσθαι», σε αντιπαραβολή με την έννοια της αισθήσεως ως ικανότητα όρασης ή αντίληψης) ας μην γίνει αντιληπτός σαν κάποια προσπάθεια εισήγησης μιας νέας έννοιας στη φιλοσοφική ή επιστημονική ορολογία. Για πρακτικούς λόγους σκέφθηκα ότι θα ήταν καλύτερα να επιλεγεί μια απλή, συγκεκριμένη και απτή έκφραση, σχετικά με ένα θέμα άγνωστο και για πολλούς ανθρώπους ακόμα και παράξενο. Κατ’ αυτόν τον τρόπο με την επιλογή της λέξεως «Ακρόασις», υποδηλώνεται και ο σεβασμός προς το πνεύμα των αρχαίων Ελλήνων. Υπήρχε όμως και κάποιος άλλος λόγος για την επιλογή της νέας έκφρασης. Ο όρος «Αρμονική» είναι οικείος ως η κλασική αντίληψη του Πυθαγόρα, η οποία αναστήθηκε από τον Κέπλερ στο σύγγραμμά του: «Harmonice mundi» (Παγκόσμια Αρμονία). (. . .) Η έννοια της Αρμονικής με την οποία θα ασχοληθούμε είναι, σε αντιπαραβολή με τον όρο που χρησιμοποιείται στην μουσική, ένα πλέον παγκόσμιο είδος. Μας μιλά για την αρχαία, και όμως πάντα τόσο καινούρια, θεωρία της «Αρμονίας των Σφαιρών», μια αντίληψη περί του πνεύματος την οποία αγγίζει ο Δάντης στο «Καθαρτήριό» του (χχχ, στ.92) λέγοντας: « . . .Το τραγούδι των Αγγέλων, που δεν είναι παρά η ηχώ απ’ των αιώνιων σφαιρών του τραγούδι. . .»

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]