Η πραγματική ασθένεια του σύγχρονου ανθρώπου φαίνεται ότι είναι η βιασύνη, η μανία να παράγει, να καταναλώνει, να προβάλλεται, να κάνει καριέρα, ζώντας σε όλο και πιο ξέφρενους ρυθμούς, αμείλικτα υποταγμένος στις προσταγές της `υπερωρίας` και της αρχής της επίδοσης, που διακανονίζουν ακόμα και αυτό που μας απομένει από το λεγόμενο ελεύθερο χρόνο.
Αν θεωρήσουμε ότι αυτή είναι η `κακή` βιασύνη, που στερεί πολύτιμες στιγμές από τα συναισθήματα και την οικογένεια, υπάρχει και μια `καλή` βιασύνη.
Το ίδιο ισχύει και για το αντίθετο της γρηγοράδας, τη βραδύτητα. Στην `κακή` βραδύτητα της κίνησης της πόλης, στα γρανάζια της γραφειοκρατίας που σε φέρνουν σε απόγνωση, στην πνευματική και συναισθηματική νωθρότητα όπου μπορεί να βυθιστεί η σχέση ενός ζευγαριού, έρχεται να αντιπαρατεθεί η `καλή` βραδύτητα που χαρακτηρίζει τα ερωτικά καβγαδάκια, τη λαγνεία των περίπλοκων ελιγμών της ερωτικής κατάκτησης, τα χάδια και τα ερωτικά παιχνίδια, την επιθυμία όλο και περισσότερων ανθρώπων να σταματήσουν την τρελή κούρσα του ρολογιού.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
