Όταν, το 1922, ανατυπώθηκε η Ακαδημαϊκή Μικροκοσμογραφία, ο ίδιος ο Cornford έγραψε έναν σύντομο πρόλογο με θέμα τη συνεχιζόμενη, μετά από δεκατέσσερα χρόνια και έναν πόλεμο, επικαιρότητά της. (Με την ευκαιρία, είναι σ` αυτόν τον πρόλογο που οφείλουμε τον αξιοθαύμαστο ορισμό της Προπαγάνδας ως τον κλάδο εκείνο της τέχνης του ψεύδεσθαι ο οποίος συνίσταται στο να εξαπατάς σχεδόν τους φίλους σου, δίχως να καταφέρνεις να εξαπατήσεις ολότελα τους εχθρούς σου). Μπορούμε να υποθέσουμε ότι, αν ζούσε, θα πρόσθετε μερικά λόγια ακόμη για να εξηγήσει την επανεμφάνισή της ύστερα από άλλα εικοσιεφτά χρόνια και μετά από την αναστάτωση που επέφερε ένας δεύτερος και ακόμη μεγαλύτερος πόλεμος. Προσπαθώντας να καλύψω το κενό, κάτι που μόνον ο ίδιος θα μπορούσε να το κάνει ικανοποιητικά, θα πω πρώτα πως η δικαίωση της Μικροκοσμογραφίας δεν έγκειται μόνον στην αντιστοιχία της με την παρούσα κατάσταση. Είναι ήδη ένα έργο κλασσικό. Το σκηνικό των πανεπιστημίων έχει πράγματι αλλάξει από το 1908, αποτελεί όμως πρόσθετη ευχαρίστηση το να βρίσκει κανείς απρόσμενες ιστορικές λεπτομέρειες όπως αυτή της απαγόρευσης του περιπάτου στο Madingley τις Κυριακές δίχως το πανεπιστημιακό ένδυμα. Δεν θα αποστερήσω από τον καινούργιο αναγνώστη αυτή την ευχαρίστηση με το να αναφέρω και άλλες. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]