Η τέχνη πλάθει έναν κόσμο που επιβάλλεται στο πνεύμα με την τάξη και τους νόμους της. Είναι η έκφραση που χαλιναγωγεί το χάος και την αταξία της φαντασίας, η οποία κατά ένα μέρος διαμορφώνεται από τις εμπειρίες που προέρχονται από τα βιώματά μας, από την μελέτη και την έρευνα. Με δάσκαλο μας τη φύση οικοδομούμε μια σκέψη αρχέγονη αλλά ουσιαστική. Όταν παρατηρούμε τη φύση, οδηγούμαστε στη γνώση και μπορούμε να βρούμε έναν τρόπο προσέγγισής της, δημιουργώντας κωδικούς. Αν κρατήσουμε στο χέρι ένα φυλλαράκι, ένα λουλούδι, ένα μικρό κλαδί και το παρατηρήσουμε προσεκτικά, θα ανακαλύψουμε πράγματα και μηνύματα που περνούν απαρατήρητα με ένα φευγαλέο κοίταγμα, όπως η αίσθηση της αέναης ηρεμίας που χαρακτηρίζει τη γραμμή του ορίζοντα -την τέλεια ηρεμία της ψυχής οι Επικούρειοι τη συγκρίνουν συχνά με τη γαλήνη της θάλασσας-. Ο ατέρμονος και ατίθασος κυματισμός της θάλασσας μας δίνει μηνύματα ελευθερίας, τόλμης, ευελιξίας και ο παλμός της δημιουργεί κάποιο ρυθμό. Η γραφική της παράσταση γίνεται με κυματιστές ελεύθερες γραμμές. Το κυπαρίσσι μας επιβάλλει την έννοια της απόλυτης και αυστηρής κατακόρυφου, της τέλειας συμμετρίας με κατεύθυνση το άπειρο. Τη στατική συμμετρία που μας επιβάλλει ο φοίνικας ή το παιχνίδισμα ανάμεσα στις φόρμες των κλαδιών και των φυλλωμάτων ενός πλάτανου, εικαστικά θα το λέγαμε συνομιλία φόρμας (κλαδιά, φυλλώματα) και αντιφόρμας (τα μεταξύ τους κενά) ή, αλλιώς, αλληλεπίδραση θετικών και αρνητικών σχημάτων, η οποία αντίθετα με τη στατική συμμετρία του φοίνικα μας δίνει μια αίσθηση ελευθερίας και μια διαρκή κίνηση, άλλοτε ατίθαση και άλλοτε φιλική προς τον άνεμο. (...)

[Απόσπασμα από κείμενο παρουσίασης εκδότη ή έκδοσης]