Μπορεί το αγκάλιασμα του εαυτού μας να γίνει καταστροφικό, να αλλοιώσει προοδευτικά την ύπαρξή μας, τους ανθρώπους που βρίσκονται γύρω μας, ακόμα και αυτή την κτίση; Πότε και γιατί; Μπορούμε να μάθουμε να αξιοποιούμε την πλουτοφόρα πηγή της καθημερινότητας, ώστε η ζωή να γίνει πρόκληση και δώρο με πορεία ελπιδοφόρα και δυναμική; Εάν ναι, με ποιο τρόπο; Η Ντέμη Σταυροπούλου, (. . .) αυτή τη φορά καταπιάνεται με μια διαφορετική, αθέατη αναπηρία, η οποία ταλαιπωρεί όλους μας, έστω και αν δεν αντιλαμβανόμαστε την παρουσία της ή δεν την ομολογούμε. Η «θεραπευτική» διαδικασία -πορεία αναζήτησης της εσωτερικής ελευθερίας και της αυθεντικής αγάπης- γίνεται άμεση και προσωπική δυνατότητα, έτσι όπως το μικρό παιδί «μπορεί να μάθει προπαίδεια, χωρίς να γνωρίζει Άλγεβρα». . .

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]