Στις 26 Οκτωβρίου 1852 ξέσπασε στην Αθήνα μια φοβερή καταιγίδα, η οποία έπληξε και το ναό του Ολυμπίου Διός. Ο Βίλχελμ Λάγκους, σε επιστολή στη μητέρα του, περιγράφει πολύ παραστατικά την καταστροφή του μνημείου: «Επέλεξα το δρόμο που περνάει από τα ερείπια του ναού του Διός. Οι φήμες ήταν αληθινές. Η φοβερή καταιγίδα δεν είχε καταστρέψει μόνο σύγχρονα κτήρια. Είχε ρημάξει και ένα από τα ομορφότερα μνημεία (...) των Αθηνών. Ένας από τους τεράστιους κίονες που ανήκει σε έναν από τους μεγαλύτερους ναούς των θεών των Ελλήνων, το ναό του Ολυμπίου Διός, έχει σκύψει το περήφανο κεφάλι του. Αυτή τη στιγμή πλήθος κόσμου κατακλύζει το χώρο και οι δημοσιογράφοι έχουν ορμήσει σαν όρνια· άλλος ζωγραφίζει, άλλος κάνει μετρήσεις, άλλος κρατάει σημειώσεις. Το θλιβερό νέο θα φτάσει σίγουρα σε κάθε γωνιά του κόσμου. Η αξία ενός ήρωα γίνεται κατανοητή μόνο αφού εκείνος πέσει· το ίδιο ισχύει και γι’ αυτούς εδώ τους κίονες. Δυστυχώς είχαμε την ευκαιρία να εξετάσουμε έναν από αυτούς και να διαπιστώσουμε πόσο απλή, αλλά συγχρόνως ανθεκτική ήταν η κατασκευή τους. Άλλωστε είχαν αντέξει τις μπόρες για περισσότερο από δύο χιλιετίες... Μέχρι χτες το βράδυ δεκαέξι κίονες έστεκαν όρθιοι, ανάμεσά τους κι ένας που πάνω στο κιονόκρανό του υπήρχε ακόμα το κατάλυμα όπου κατά το Μεσαίωνα ασκήτευσε ένας στυλίτης. Ο μεσαίος από τους τρεις κίονες στα δυτικά έχει πέσει τόσο όμορφα, λες και κάποιος έχει τοποθετήσει τους σπονδύλους του στη σειρά τον ένα μετά τον άλλο».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]