Η κίνηση του ουτοπικού προς το πραγματικό και, αντιστρόφως, η κίνηση του πραγματικού προς το ουτοπικό αποτελούν τους ιδρυτικούς όρους της ουτοπικής παρόρμησης και καθιστούν το κατάλοιπο του ανολοκλήρωτου και την επιθυμία της περάτωσης και εκπλήρωσης σφαίρες αλληλένδετες, αλληλοεκχωρούμενες και αλληλοσυμπληρούμενες. Η κοινωνική διάσταση του ουτοπικού ως κριτικής και θεμελιώδους σχέσης «με την κρατούσα κατάσταση της ανθρωπότητας» συμφωνεί απόλυτα με τις φιλοσοφικές εναισθήσεις του Bloch στην αναζήτησή του μέσα στο ουτοπικό πνεύμα και στη δυναμική του ανολοκλήρωτου, την οποία ονομάζει «εξωτερική, κοσμική λειτουργία της ουτοπίας».
Είναι ακριβώς εξαιτίας αυτής της εξωτερικής, κοσμικής δυναμικής της ουτοπικής παρόρμησης που η ουτοπία φανερώνεται ως εικονοποιία, ως εικόνα του πλεονάζοντος και του ουσιώδους.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]