Στην εποχή της «γενικευμένης ευμάρειας», (. . .), κατά την οποία ο Στρατός έχει μεταμορφωθεί σε «κολέγιο», τι ενδιαφέρον μπορεί να παρουσιάζει το χρονικό μιας ακόμα στρατιωτικής θητείας; Ο συγγραφέας δεν τρέφει αυταπάτες ότι απαντά εξαντλητικά στο ερώτημα. Ωστόσο, μέσα από την αφήγησή του - που αποτελεί, στο μεγαλύτερο μέρος της, συστηματοποίηση σημειώσεων που γράφτηκαν στη σκοπιά - θέτει ως ελάχιστη φιλοδοξία του να αποδομήσει διαδεδομένες αυταπάτες και να χλευάσει βολικά κλισέ τα οποία εξακολουθούν να αναπαράγονται από ανθρώπους που δεν έχουν εκγυμνασθεί να βλέπουν εκείθεν της βιτρίνας. Διότι παρά τις εξωραϊστικές θριαμβολογίες περί «κολεγίων», η στρατιωτική θητεία παραμένει μέχρι σήμερα μια δοκιμασία οδυνηρή για τον φαντάρο που δεν διαθέτει «υψηλές γνωριμίες» και δεν είναι εφοδιασμένος με τα κατάλληλα «βύσματα»: αποτελεί, τρόπον τινά, μια prova generalle για την εσωτερίκευση της εξουσίας, την εξιδανίκευση του ατομικού συμφέροντος και τη νομιμοποίηση των κοινωνικών διακρίσεων, που θα συναντήσει στον μετέπειτα ακαδημαϊκό βίο του. (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]