Η Πρωτοχρονιά του 2000 βρίσκει στην Αθήνα τους Νίτσε, Φρόυντ και Μάρξ να συζητούν με τους Ανέστιους τους Απάτορες και τον Αλκιβιάδη για την «τέχνη του ζην» στη νέα χιλιετηρίδα. Για τον έρωτα και το θάνατο, την εργασία και το παιχνίδι, το τραγικό και το κωμικό, το Υπεράτομο και την αλληλεγγύη, τη Μεγάλη Επιθυμία και το Μεγάλο Εγωισμό, το συνειδητό και το ασυνείδητο, τις ιδέες και τις φαντασιώσεις, τις αρετές και τις διαστροφές, την αγωνία και τη μοναξιά, τη φιλία και την προδοσία, τη γοητεία και την πτώση, το ζάπινγκ και την τηλεοπτική υπνοβασία, τη μυθολογία και τη φιλοσοφία, τη μετα-ηθική και τη μετα-πολιτική.
Οι τρεις ελληνικότεροι των Ελλήνων σοφοί ξεκινούν στον 21ο αιώνα το νέο κίνημα της Βιοσοφίας και επανιδρύουν στην Αθήνα το κοινόβιο του Επίκουρου.
Είναι μια νέα κάθοδος στον Άδη; Είναι ένας διάλογος με τις Σκιές, όπως αυτός του Οδυσσέα;
Είναι ένα όνειρο; Ποιος είναι τότε ο ονειρευόμενος;
Ποιος Αλκιβιάδης απ` όλους θα κυριαρχήσει στη νέα εποχή; Ο βέβηλος προπάτορας; Ο σώφρων; Ο κλόουν; Ή;... Ποια πρόσωπα κρύβει ο Ναυαγός, ο Πατροκτόνος, ο Ερωτικός, ο Υπεράνθρωπος, ο Άγιος Σάτυρος, ο Μοναχικός, ο Τεμπέλης, ο Τελευταίος Υπνοβάτης, ο Ανώνυμος και ο Τελευταίος Αλκιβιάδης;
Μια οργιακή και ειρωνική ελευθερία, πέρα από το «καλό» και το «κακό», γκρεμίζει τα είδωλα και αναγγέλλει εκείνο που έρχεται.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]