Η Λούλου, ο Ρόμπι, ο Μαρκ και ο Γκάρυ μιλάνε μια γλώσσα που θα σόκαρε τον μέσο αστό. Όμως γι’ αυτούς είναι ο κώδικας συνεννόησής τους. Άνθρωποι που έχουν αφεθεί στον τεχνητό παράδεισο των ουσιών, όταν συνέρχονται είναι άδειοι από συναισθήματα, από γλώσσα επικοινωνίας και από θέληση. Η αυτοσυντήρησή τους έχει υποχωρήσει στο μηδέν, τρέφονται με έτοιμα φαγητά και συσκευασμένα ζαχαρωτά που κλέβουν, αμελούν την καθαριότητα στο σπίτι και στα ρούχα τους, και γενικά δεν προνοούν για τίποτα εκτός από την εξασφάλιση των χημικών που θα τους οδηγήσουν πάλι στην περιστασιακή ψευδαίσθηση.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]