Η σύλληψη της σχιζοφρένειας ως νόσου είναι ταυτόσημη με την απώλεια της ταυτότητας του υποκειμένου, θεωρείται η νόσος που βάλλει ευθέως το Εγώ του ασθενούς. Η ιστορία του υποκειμένου και η συνέχεια του βίου του διαρρηγνύονται, ο σχιζοφρενής αποκτά στοιχεία που δεν είχε πριν, διαπιστώνει μια ριζική αλλαγή της ουσίας της προσωπικότητάς του. Η αυτιστική απόσυρση, ο παραληρητικός κόσμος, οι ψευδαισθήσεις δημιουργούν έναν άλλον άνθρωπο, που συνήθως δεν είναι αναγνωρίσιμος στην ιστορία του και στην προ της νόσου προσωπικότητά του. Η ψυχανάλυση επιχειρεί μια διαφορετική προσέγγιση. Αναδεικνύει την υποκειμενικότητα του ασθενούς και θεωρεί ότι αυτή παραμένει ενεργός, παρά τον κατακερματισμό της προσωπικότητάς του και τη διάρρηξη του βίου του. Η ψυχανάλυση άλλωστε είναι η συνάντηση δυο υποκειμένων, τα οποία, παρά τον ασύμμετρο ρόλο τους, συμμετέχουν ως πλήρεις προσωπικότητες στην ψυχαναλυτική ψυχοθεραπεία.
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
