Ο χρόνος του κεφαλαίου κυριαρχεί επάνω μας, αλλά παράγουμε μια εναλλακτική χρονικότητα που εκφράζει έναν αγώνα ενάντια στην κυρίαρχη χρονικότητα. Αυτός ο χρόνος φτάνει πέραν του κεφαλαίου στη μορφή των ρήξεων και των εμπειριών που απορρίπτουν την αφηρημένη χρονικότητα και προωθούν έναν τρόπο οργάνωσης του χρόνου που ενισχύει την αξία χρήσης του. Ο κοινός χρόνος, όντας χρόνος της αυτονομίας, είναι ένας τρόπος οργάνωσης που δεν βασίζεται στην αφαίρεση των συγκεκριμένων διαδικασιών της παραγωγής της ζωής, αλλά στην επικοινωνία της ετερογένειας αυτών των διαδικασιών. Το κεφάλαιο παράγει μια κοινωνική σύνθεση που βασίζεται στην αφηρημένη εργασία και το χρήμα. Αυτή η σύνθεση είναι μια διεστραμμένη μορφή ενοποίησης που βασίζεται στη βία του εμπορεύματος, όπου η ζωή υποτάσσεται στην αγορά στο βαθμό που η αξία υποτάσσει τη αξία χρήσης. Σε αυτήν τη μορφή, η αφηρημένη χρονικότητα είναι η άρνηση του ελεύθερα ορισμένου ανθρώπινου πράττειν. Υπογραμμίζοντας κανείς τη αξία χρήσης του χρόνου, υποθέτουμε, ανακτά το ανθρώπινο πράττειν και την κατασκευή της αυτονομίας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]