Το νιώθω λοιπόν, όπως και κάθε χρόνο, ότι το "πνεύμα των Χριστουγέννων" πιστό στο ραντεβού του είναι εδώ.
Αναδύεται μέσα από τον αχνό της μαρμίτας όπου σιγοβράζει μια στρουμπουλή κότα.
Ζει, παίρνει σάρκα και οστά στα αναψοκοκκινισμένα μάγουλα των πιτσιρικάδων που τραγουδούν τα κάλαντα.
Αποτυπώνεται στην τρυφερή υφή του μελωμένου κάστανου...
Και όσο το σκέπτομαι τόσο καταλήγω στο συμπέρασμα ότι τελικά τα Χριστούγεννα υπήρξαν πάντοτε μόνο η αφορμή. Η αφορμή για την εγρήγορση αισθήσεων, αισθημάτων και γεύσεων.
