Ήθελαν κι αυτές να φορέσουν τα χουλ χαλ στα πόδια τους, τα βραχιόλια της δέσμευσης, της αφοσίωσης, της υποταγής. Όταν περπατούν να ακούγεται ο σαγηνευτικός τους ήχος. Να ανήκουν στις παντρεμένες γυναίκες που έχουν έναν άντρα να τις προστατεύει. Έτσι μεγάλωναν με το όνειρο του γάμου. Για τη θυσία, τον πόνο, την ταπείνωση δεν τους είχε μιλήσει ποτέ κανείς. Οι γυναίκες στην Αίγυπτο έχουν πολλά να μάθουν. Τα βραχιόλια του γάμου είναι τα χρυσά δεσμά τους. Λίγο πριν τα φορέσουν - και έκτοτε - τίποτα δεν είναι όπως το όνειρο. Θα το πουν κάποτε στις κόρες τους; Το ερώτημα του αναγνώστη παραμένει. Αυτά συμβαίνουν μόνο στην Αίγυπτο;

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]