`Αν συμπυκνώσω, όπως στην περίπτωση της ερωτικής περιπέτειας του Μώμπερλυ, το μυθιστόρημα του Henry James σε δυο σελίδες -έστω και ανεπιτυχώς-, έχω το δικαίωμα να δεχθώ ένα μέρος της προσοχής που θα αποσπούσαν οι 298 σελίδες που παρέλειψα` (από γράμμα του Πάουντ στον Thomas Hardy)

Το ποίημα `Χιού Σέλγουιν Μώμπερλυ` (1920) σημαδεύει μια καμπή στην ποιητική σταδιοδρομία του Έζρα Πάουντ. Σύμφωνα με κριτικούς όπως ο F. R. Leavis και ο W. B. Yeats, το ποίημα επέχει θέση αριστουργήματος, ενώ τα λιγότερο συνεκτικά Κάντος θεωρούνται ως παρακμή. Κατά άλλους, όπως ο T. S. Eliot και ο Hugh Kenner, η ποίηση του Πάουντ είναι μια πορεία αδιάσπαστης εξέλιξης, που ξεκινά από τα μικρότερα ποιήματα των πρώτων χρόνων, περνά στο μεταβατικό `Χιού Σέλγουιν Μώμπερλυ`, το `εκπληκτικό ποίημα`, όπως το αποκαλεί ο Έλιοτ, και κλείνει με την περισσότερο ώριμη διορατικότητα και δεξιοτεχνία των Κάντος.
Το `Χιού Σέλγουιν Μώμπερλυ`, πάντως, το έχουν εξυμνήσει τόσο οι θαυμαστές όσο και οι επικριτές των Κάντος και κατά γενική ομολογία αντιπροσωπεύει -μαζί με την Έρημη Χώρα του Έλιοτ- το μανιφέστο του αγγλικού μοντερνισμού.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]