Η έκφραση `κατάθεση ψυχής` ενός δημιουργού στο έργο του, βρίσκει απόλυτη εφαρμογή στην περίπτωση των φωτογραφιών του Φώτη Καζάζη, ψυχή που χαρίζει απλόχερα και στο βιβλίο αυτό.
Η γνωριμία μου με το Φώτη έχει την απίστευτη ηλικία των πενήντα δύο ετών και μου δίνει έτσι το δικαίωμα και τη μεγάλη χαρά να σκιαγραφίσω, μέσα από τις γραμμές αυτές την εικόνα του φίλου, του ανθρώπου και με τις φτωχές φωτογραφικές μου γνώσεις, του ευαίσθητου καλλιτέχνη, πραγματικού εραστή του ωραίου.
Παρ` όλο που γνωρίζαμε κατά τα γυμνασιακά μας χρόνια την καλοκαιρινή απασχόλησή του στο φωτογραφείο του θείου του Α. Βερβέρη, το πάθος του για τη φωτογραφία μας πρωτοεμφανίστηκε με τις φωτογραφίες του από την εβδομαδιαία σχολική εκδρομή στη Ρόδο, το Μάιο του 1961, οπότε καταλάβαμε ότι φωτογραφία είναι κάτι πολύ περισσότερο από την αναμνηστική απεικόνιση ανθρώπων και τοπίων.
Από τότε ακολούθησαν οι, πάντα γύρω από τη φωτογραφία, αναρίθμητες βραβευμένες δραστηριότητές του, όπως τα αμέτρητα ταξίδια του, η πολυετής διδασκαλία της φωτογραφίας, η έκδοση λευκωμάτων, οι εκθέσεις, οι δημοσιεύσεις έργων του και η τριακονταετής ενασχόλησή του στην Ελληνική Φωτογραφική Εταιρεία.
Σε κάθε συνάντησή μας, ο Φώτης μας έδινε και ακούραστα συνεχίζει να μας δίνει την ευκαιρία να γνωρίσουμε, να θαυμάσουμε, αλλά και να μάθουμε, να βλέπουμε ανθρώπους και καταστάσεις μέσα από το δικό του διεισδυτικό μάτι, που μας βελτιώνει μέσα από την ομορφιά και την ιδιαιτερότητα των φωτογραφικών του ευρημάτων.
Μας εντυπωσίαζε πάντα με την επιλογή των θεμάτων του και την άνεσή του να προσεγγίζει τους ανθρώπους. Θα έλεγα γενικά ότι ο Φώτης Καζάζης προσεγγίζει διακριτικά θέματα ασυνήθιστα και τα παραθέτει απλά ώστε να αφήνει τον θεατή να δει τη φωτογραφία αντιπαραθέτοντας τα προσωπικά του βιώματα.
Το έργο του συμπληρώνεται με την προσφορά του στη διδασκαλία όπου αφιέρωσε ατελείωτες ώρες στις τάξεις, στο σκοτεινό θάλαμο, στις εκδρομές κ.λπ. για να περάσει την πείρα του και τη δημιουργική φλόγα στις νέες γενιές.
Την ποιότητα του φίλου και ανθρώπου εκφράζουν οι γνώμες των `αρχαίων` σαν και μένα συμμαθητών του που βλέπουμε πάντα με αγάπη την εξέλιξή του και απολαμβάνουμε την παρουσία του στις διασκεδάσεις μας και στις εκδρομές μας, που ευτυχώς είναι συχνές. Να `σαι καλά Φώτη, να συνεχίσεις έτσι και φαντάζομαι τι θα κάνεις όταν με το καλό συνταξιοδοτηθείς.

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]