«Και έρθαν χρόνια δίσεκτα, καταραμένα χρόνια,
ο ουρανόν ελίβωσεν, στην γην ποτάμ το γαίμαν. Εσκώθεν θρήνος θάνατος, πέραν περού σον Πόντον
ο βίον χάται γενεών, ο κόσμος ξεριζούται
και ίνας λαός πορεύκεται, σ` Αδάμ την εξορίαν. Αποτελειώνε σον γιαλόν, το έργον των Αγαρηνών
οι Φραγκολεβαντίνοι.
Και κι εγροικάς ο άκλερον,
ποίος τ` εσόν εν ο εχθρόν και ποίος εν ο φίλον.
Και ξαν πουλί μ` ασήν αρχήν, κτίζομεν το γιοφύρι.
Σα μαύρα τα χαλάσματα, άνθια και μανουσάκια
Την γην κατατρυπαίνομεν, μ` αλέτριν και χορόν.
Τον ήλεν ξαν σα σέρια μουν, αγαπεμέν κρατούμεν.
Και μ` έναν στόμαν, έναν ψυν και νουν βροντολαλούμεν Πόντος εν άστρον φωτεινόν, οψέ, οσήμερον και πάντα».
«Με τα λόγια αυτά του ποιητή μας Γιώργου Σαρακηνίδη θέλω να παρουσιάσω το παρόν έργο, που στην πραγματικότητα είναι τα απομνημονεύματα ενός γέροντα ιερέα, που έζησε τα δραματικά γεγονότα της γενοκτονίας του ποντιακού μας λαού, στην επίμαχη περιοχή του Δυτικού Πόντου, όπου η θηριωδία της ανθρώπινης κτηνωδίας βρήκε το αποκορύφωμα έκφρασής της, κάτω από την καθοδήγηση της σουλτανικής και μετέπειτα της κεμαλικής εξουσίας, στη γειτονική Τουρκία, με την ανοχή και στήριξη των χριστιανικών δυνάμεων της Ευρώπης, μηδέ της νεοσύστατης τότε Σοβιετικής Ρωσίας εξαιρουμένης».

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]