Η φιλοσοφία του Ανθρώπου του Ε. Ι. Μπιτσάκη σήμερα έχει για τον κάθε ανήσυχο και σκεπτόμενο άνθρωπο περισσότερην ίσως σημασία απ` ό,τι πριν δέκα περίπου χρόνια, οπότε και πρωτοκυκλοφόρησε, σε συνοπτικότερη μορφή. Κι απ` αυτήν ωστόσο την πλευρά παρουσιάζει ξεχωριστό ενδιαφέρον, γιατί γράφτηκε κι είδε το φως της δημοσιότητας σε μιαν εποχή που ο αριστερός λόγος γύρω από το πρόβλημα του ανθρώπου απουσίαζε στην Ελλάδα, ή έστω περιοριζόταν στις ηθικολογικές φλυαρίες ενός στείρου δογματισμού, ενώ το αντικείμενο τούτο βρισκόταν από καιρό στο επίκεντρο του προβληματισμού ολόκληρης σχεδόν της προοδευτικής διανόησης στη Δύση, με ζωτικά και καθοριστικής σπουδαιότητας ερωτήματα, όπως: Eίχε επεξεργαστεί ο Marx μια πλήρη θεωρία για τον άνθρωπο; Υπάρχει στην εποχή μας μια μαρξιστική ανθρωπολογία; Ποια είναι η στάση των αριστερών στοχαστών απέναντι στο ζήτημα, καθώς κι απέναντι στις κάθε είδους προσεγγίσεις εκ μέρους δεκάδων φιλοσόφων ως τις μέρες μας; Το σοσιαλιστικό ιδεώδες εμπεριείχε έναν «ανθρωπισμό»; Και αν ναι, πως εξηγείται ο παραμερισμός και των στοιχειωδών ανθρωπίνων αξιών, που οδήγησε τις «σοσιαλιστικές» κοινωνίες στην κατάρρευση; (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]