Πόση μοναξιά μπορεί να χωρέσει η ζωή ενός ανθρώπου; Ποιο δρόμο πρέπει να πάρει κανείς για να συναντήσει έναν άλλο άνθρωπο; Κι αν κάποια στιγμή βρεθούν, θα μπορέσουν άραγε να κοιταχτούν, ν` ακούσουν τις φωνές τους, ν` αγγίξουν της ψυχής τους το φως;
Λύντια και Ροντιόν. Παράλληλες διαδρομές μοναχικών ανθρώπων, δυο κόσμοι διαφορετικοί που έχεις τη συναίσθηση πως βρίσκονται στη δύση τους. Κι εκεί, στο τέλος του δρόμου, στις τελευταίες σελίδες της ζωής τους, διασταυρώνονται τυχαία-μοιραία στο περιβάλλον ενός θεραπευτηρίου.
Αυτή τη συνάντηση επεξεργάζεται ο συγγραφέας. Ο διάλογος των δύο ηρώων γενννιέται πότε από ένα τυχαίο περιστατικό και πότε σαν μια ψυχική ανάγκη. Ο συγγραφέας, με μεγάλη μαστοριά, τροφοδοτεί το διάλογο με μνήμες απ` τη ζωή τους, μνήμες που γίνονται αφορμή να πλησιάσουν δειλά, σαν έφηβοι, ο ένας τον άλλο.
Η Φθινοπωρινή ιστορία είναι ένα έργο που υμνεί την αγάπη, την τρυφερότητα και τη ζωή των ανθρώπων.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]