Οι ήρωες του Μπενέτ ι Ζουρνέτ, από τον Μπασίρ στο `Περιγραφή τοπίου`, ως την `Ειρήνη` στον `Πόθο` και τον άντρα που ψάχνει τη γυναίκα του στο `Υπόγειο`, βασανίζουν και βασανίζονται, είναι θύτες και μαζί θύματα ενός αγώνα ανελέητου - είτε αυτός λέγεται έρωτας, είτε εξουσία, είτε πόλεμος - η στάση τους όμως απέναντι στη ζωή, ο τρόπος με τον οποίο χειρίζονται τις καταστάσεις, είναι πάντα αποτέλεσμα της επιλογής τους. Δεν υπάρχουν εδώ θεοί που χρησιμοποιούν τον άνθρωπο ως `σκεύος εκλογής`, δεν υπάρχει μοίρα, άφευκτο πεπρωμένο, γι` αυτό και δεν υπάρχει δικαιολογία, ελαφρυντικό, άφεση.
Οι ήρωες του Μπενέτ ι Ζουρνέτ φαίνεται κάποιες φορές πως είναι θύματα, ποτέ όμως δεν είναι αθώοι, γι` αυτό και δεν μπορούν να ελπίζουν στη δικαιοσύνη, μόνο στην κάθαρση. Μια κάθαρση που έρχεται είτε ως αποδοχή της αλήθειας και επώδυνη συμφιλίωση με τον εαυτό τους (Πόθος), είτε ως ψυχικός και σωματικός ακρωτηριασμός (Περιγραφή τοπίου), είτε ως κάθοδος στο αμφίσημο `Υπόγειο`, συντροφιά με τις Ερινύες τους. Η κόλαση, δεν είναι τελικά οι άλλοι.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]