Τα γεγονότα που περιγράφει ο Βρυέννιος στο ιστορικό του έργο εξελίσσονται στο δεύτερο μισό του 11ου αιώνα. Ο 11ος αιώνας, μια εποχή καθοριστικής σημασίας για τις τύχες της Βυζαντινής Αυτοκρατορίας, παρουσιάζει μια μεγάλη αντίθεση. Μέχρι το πρώτο τέταρτο του αιώνα αυτού κυριαρχεί η ισχυρή προσωπικότητα του Βασιλείου Β` Βουλγαροκτόνου (976 - 1025), επί της εποχής του οποίου η αυτοκρατορία φτάνει στη μεγαλύτερη ακμή της. Στα χρόνια του μεγάλου αυτού ηγεμόνα, υποτάσσεται η Βουλγαρία μετά από μακροχρόνιο και αιματηρότατο πόλεμο (1018) και ο Δούναβης ξαναγίνεται το βόρειο σύνορο του κράτους· σταθεροποιούνται οι κτήσεις στη Ν. Ιταλία· τα κράτη του Καυκάσου (Γεωργία, Ιβηρία, Αρμενία) είτε προσαρτώνται είτε γίνονται βυζαντινά `προτεκτοράτα`· τέλος οι Άραβες παρακμάζουν ως στρατιωτική δύναμη κάτω από τα κτυπήματα των αραβομάχων αυτοκρατόρων Νικηφόρου Φωκά, Ιωάννη Τζιμισκή και Βασιλείου Β`, ενώ το ανατολικό σύνορο βρίσκεται και πάλι στη Μεσοποταμία. Η αυτοκρατορία δεν είχε φτάσει σε τέτοια έκταση από την εποχή του Ιουστινιανού τον 6ο αιώνα. Το κύρος και η δύναμη του Βυζαντίου βρίσκονταν στο απόγειό τους, ενώ η πνευματική του ακτινοβολία, μετά και τον ιστορικής σημασίας εκχριστιανισμό των Ρώσων (989), ήταν τεράστια. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο της εισαγωγής της έκδοσης]