Η σημερινή γενιά των ανθρώπων θα γίνει αυτόπτης μάρτυρας της μεγαλύτερης πολιτισμικής σύγκρουσης που έχει ποτέ πραγματοποιηθεί πάνω στον πλανήτη αυτόν. Μια σύγκρουση τιτάνια και σκληρή και με μόνο κι αποκλειστικό στόχο των μονομάχων την απόλυτη κυριαρχία. Ο νικητής θα κατακτήσει τα πάντα, ενώ ο ηττημένος ούτε καν την επιβίωσή του δεν θα μπορέσει να εξασφαλίσει. Από τη μία πλευρά βρίσκεται ο δυτικός καπιταλισμός, που αντιπροσωπεύει το κατεστημένο του παγκόσμιου κεφαλαίου, το οποίο εδώ και αιώνες ασκεί ιμπεριαλισμό εις βάρος της παγκόσμιας κοινωνίας. Ένα κατεστημένο που βρίσκεται πίσω από όλα τα εγκλήματα της ανθρωπότητας. Ένα κατεστημένο που πίσω από το ψευδοπροσωπείο, είτε της θρησκείας είτε της ιδεολογίας, υπηρετεί τα συμφέροντά του με ένα συγκεκριμένο και απάνθρωπο τρόπο. Σήμερα το ίδιο αυτό κατεστημένο -και έχοντας πάλι ως στόχο να υπηρετήσει τα συμφέροντά του - προσπαθεί να διασκορπίσει την ιδεολογία της παγκοσμιοποίησης, με στόχο να επιβάλλει την Νέα Τάξη Πραγμάτων. Όπως θα δούμε στο βιβλίο αυτό, η σημερινή «Παγκοσμιοποίηση» δεν είναι τίποτε άλλο, παρά η αιχμή του «δόρατος» του αγγλοσαξονικού ιμπεριαλισμού και το καλύτερο «εμπόρευμα» που διέθεταν ποτέ οι Εβραίοι. Οι «συνήθεις ύποπτοι» δηλαδή. Αυτοί που εδώ και αιώνες αντιπροσωπεύουν τα «μεγάλα συμφέροντα» του κεφαλαίου εις βάρος των λαών. Από την άλλη πλευρά στέκεται ο Υδροχοϊσμός. Βρέφος σήμερα σ’ ό,τι αφορά το μέγεθός του, αλλά όχι και τη γνώση του. Που στηρίζεται ο Υδροχοϊσμός και διεκδικεί την νίκη; Στο γεγονός ότι η σημερινή Νέα Τάξη Πραγμάτων -ως εφαρμογή- δεν μπορεί να πετύχει. Οι ισχυροί, για ν’ αλλάξουν τον προηγούμενο σχεδιασμό του παγκόσμιου συστήματος, μπήκαν σε ένα στενό και δύσβατο «μονοπάτι», που οδηγεί σε αδιέξοδο. Πολύ σύντομα θα πρέπει να γυρίσουν πίσω από τον ίδιο δρόμο κι αυτό είναι το μεγάλο τους πρόβλημα. Ο διεθνισμός τους δεν μπορεί να λειτουργήσει με τρόπο ασφαλή για τα συμφέροντά τους κι αργά ή γρήγορα θα πρέπει να ξαναγυρίσουν στον εθνικό σχεδιασμό. Θα πρέπει ν’ αλλάξουν τον αποτυχημένο σημερινό σχεδιασμό και να τον επαναφέρουν στα αρχικά δεδομένα τα οποία οι ίδιοι πρώτοι αμφισβητούν. Δεν μπορούν, δηλαδή, να «τρέξουν» μπροστά και στο όνομα του διεθνισμού ν’ «απομακρυνθούν» από τους διώκτες τους. Ακριβώς, επειδή πρέπει να γυρίσουν «πίσω» και να περάσουν εκ νέου από τη «στενωπό» του εθνικισμού, θ’ αναγκαστούν να «πέσουν» πάνω σ’ αυτούς που τους καταδιώκουν. Ο θρασύτατος και απάνθρωπος Δυτικός Καπιταλισμός, που αρέσκεται να αυτοπαρουσιάζεται σαν ο νικητής των νικητών μεταξύ των συστημάτων, σύντομα θα γίνει «κομμάτια» και θα περάσει στην ιστορία. Θα «κατακρεουργηθεί» στην εθνική «στενωπό» και μαζί του θα τελειώσει και η Νέα Τάξη Πραγμάτων πριν καν αυτή ξεκινήσει. Η «στενωπός», όπου θα πραγματοποιηθεί η σύγκρουση αυτή, έχει επιλεγεί να είναι το ελληνικό κράτος. Εκεί θα τους περιμένει ο Υδροχοϊσμός και τότε θα δούμε όλοι ποιος είναι ο πραγματικά ισχυρός σ’ αυτόν τον κόσμο.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]