Γνωρίζουμε όλοι τον μύθο της τεχνοκρατικής αντικειμενικής ματιάς. Είναι ένας μύθος που υπηρέτησε, στην εποχή μας, τις κυρίαρχες απόψεις για την τάξη των πραγμάτων· στη δική μας περίπτωση, την άποψη για τον κτισμένο χώρο, για την κατοίκηση των ανθρώπων, για τη σχέση με το περιβάλλον. Υπηρέτησε, επίσης, λογικές οι οποίες εμφανίστηκαν ως αντικειμενικές, αποφορτισμένες και αποστασιοποιημένες από τη γηραιά, αλλά πάντα ολόφρεσκη διαδικασία των κοινωνικών συγκρούσεων. Σχολιάζοντας θέματα τα οποία βρίσκονται κοντά ή μέσα στο πεδίο μελέτης των επιστημών του χώρου, όπως η αρχιτεκτονική, η πολεοδομία, η χωροταξία, οφείλουμε να αποφασίσουμε αν θα σηκώσουμε ή όχι την κουρτίνα. Πίσω από την κουρτίνα κρύβονται η φτώχεια και ο πλούτος, τα κοινωνικά στρώματα, η αδυναμία ή η δύναμη να προσεταιρισθούμε τον χώρο της καθημερινής μας διαβίωσης, να τον μοιρασθούμε με άλλους, να τον αποσπάσουμε από άλλους ή γι` άλλους που τον έχουν ανάγκη. Οι αβίωτες πόλεις της δεκαετίας του `70 αλλά και οι σημερινές, επίσης αβίωτες άναρχες επεκτάσεις τους, δεν δημιουργήθηκαν από λάθος, δημιουργήθηκαν από μηχανισμούς οι οποίοι έχουν άποψη και θέση για την κοινωνία και τις σχέσεις μέσα σ` αυτήν.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]