Έξι διηγήματα της Ζωής Σπυροπούλου που χαρακτηρίζονται από ρέουσα γραφή, ακριβή περιγραφή προσώπων και καταστάσεων και -το κυριότερο- από τη θέση της απέναντι στα πολιτικά - κοινωνικά φαινόμενα. "Ο μελανοχίτωνας" είναι μια δυνατή εικόνα της τραγικότητας που γέννησε ο Εμφύλιος.
Στο "Χαμένο καλοκαίρι" αποδίδει με δυνατή περιγραφή τα αισθήματα των απλών ανθρώπων για το βαθύτερο νόημα του προοδευτικού κινήματος.
"Το χτήμα", "Το χρέος", "Η διαπόμπευση", απεικονίζουν τον δεσμώτη κοινωνικά Έλληνα που χάνεται στο τέλμα αντιανθρώπινων τρόπων ζωής.
Ο "Επιτάφιος για έναν Περικλή" δείχνει τη δυστυχία του Έλληνα πολίτη, που ψάχνει να βρει την ιδεολογική του ταυτότητα.
(Κώστας Τσαούσης Εφημ."Έθνος")