(. . .) Με οξυδερκείς παρατηρήσεις και πειστικε΄ς αναλύσεις ο συγγραφέας προσπαθεί να κατανοήσει αντικειμενικά και να εξηγήσει το φαινόμενο Χίτλερ. Η μετριοπάθεια της ανάλυσης δεν θα πρέπει σε καμία περίπτωση να ερμηνευτεί ως απόπειρα δικαιολόγησης του Χίτλερ. Ο Χάφνερ απέχει πολύ από αυτό. Σε αντίθεση με άλλους βιογράφους, δεν αντιμετωπίζει τον Χίτλερ ως ψυχοπαθή πολιτικό. Για τον Χάφνερ, ο Χίτλερ αποτελούσε, αντίθετα, την ενσάρκωση του ψυχρού σχεδιασμού του τρόμου, και αυτό ήταν που τον έκανε τόσο επικίνδυνο για τη Γερμανία και τον κόσμο ολόκληρο. (. . .)
[Απόσπασμα από σημείωμα μεταφραστή]
