Ένα τραμ συνδέει μια επαρχιακή πόλη με τη γειτονική παραλία που απέχει καμιά δεκαπενταριά χιλιόμετρα. Τα πρωινά περισυλλέγει και τους μαθητές. Στη διαδρομή του από την αφετηρία στο τέρμα, καθώς περνάει ανάμεσα από αμπελώνες, παρακολουθεί τις ανθρώπινες ζωές με τα μικρογεγονότα και τις δύσκολες στιγμές τους. Η δράση εκτυλίσσεται κυρίως στην ακροθαλασσιά, σ` ένα εξοχικό σπίτι, και στην πόλη που σιγά σιγά εκσυγχρονίζεται. Παράλληλα, η εύθραυστη ζωή πασχίζει να συνεχίσει την πορεία της μέσα στους διαδρόμους και τις πτέρυγες ενός νοσοκομείου, και κάποιες ασήμαντες συμπτώσεις κάνουν μερικές φορές τις δύο τροχιές να συμπίπτουν. Ο συγγραφέας επιστρέφει στην πόλη όπου έζησε τα παιδικά του χρόνια, το Περπινιάν. Το τραμ που συνδέει την πόλη με τη γειτονική ακτή λειτουργεί ως μεταφορά ενός ξεχωριστού ταξιδιού ανάμεσα στο άλλοτε και στο παρόν, σε ένα δωμάτιο νοσοκομείου, όπου ένας ηλικιωμένος άνδρας νοσηλεύεται και αισθάνεται περισσότερο από κάθε άλλη φορά `καθ` οδόν`. Το `Τραμ` μάς οδηγεί να σκεφτούμε όσα γράφουν ο Ντελέζ και ο Γκουαταρί στο βιβλίο τους `Τι είναι φιλοσοφία;` «Υπάρχουν περιπτώσεις που τα γηρατειά παρέχουν, όχι ασφαλώς την αιώνια νεότητα, αλλά μια υπέρτατη ελευθερία, μια απόλυτη αναγκαιότητα όπου απολαμβάνουμε μια στιγμή χάριτος ανάμεσα στη ζωή και το θάνατο, και όπου όλα τα κομμάτια της μηχανής συνδυάζονται για να στείλουν στο μέλλον ένα σημάδι που διατρέχει τους αιώνες: Τιτσιάνο, Τέρνερ, Μονέ». Ας μη βιαστούμε υπερβολικά να προσθέσουμε το όνομα του Κλωντ Σιμόν: είναι, πάντως, χωρίς αμφιβολία ο μεγαλύτερος εν ζωή ζωγράφος της λογοτεχνίας.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]