Κανένας σχεδόν δε θέλει πια να ονομάζεται Βαλκάνιος. Καμιά χώρα της περιοχής δεν ανταποκρίνεται στις κρούσεις της Αθήνας για τη συγκρότηση ενός «βαλκανικού μετώπου» μέσα στην ΕΕ και στο ΝΑΤΟ. Η Σλοβενία, η Κροατία και η Βοσνία ισχυρίζονται ότι ανήκουν στην Κεντρική Ευρώπη. Το ίδιο και η Ρουμανία. Επιπροσθέτως, η Ρουμανία και η Βουλγαρία μετατρέπονται σε ορμητήρια της Ουάσινγκτον για κατακτητικούς πολέμους στη Μέση Ανατολή, στον Καύκασο και στην Κεντρική Ασία. Αποκτούν πληθώρα αμερικανικών βάσεων και καθίστανται απειλή για τη Ρωσία. Τα Τίρανα θεωρούν την ανεξαρτητοποίηση του Κοσόβου ως αποφασιστικό βήμα για την αναβίωση της «Μεγάλης Αλβανίας», η οποία υπήρξε επί φασιστικής κατοχής. Σαν να μην έφταναν όλα αυτά, η τουρκική επιρροή στα Βαλκάνια αναπτύσσεται ορμητικά, ευνοούμενη από τις νέες συνθήκες. Η Ελλάδα τι κάνει σε αυτό το πολιτικό ναρκοπέδιο των Βαλκανίων του 21ου αιώνα; Πως αντιστέκεται και ποιες συμμαχίες σφυρηλατεί; (. . .)

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]