1.10.1938
Το ρολόι κτύπησε εννιά.
"Αυτό ήταν" είπε ο γιατρός. Κι εγώ έκλεισα για πάντα τα μάτια της μανούλας, σ` ένα σιδερένιο κρεβάτι του νοσοκομείου.
Ήμουν τότε μόλις 17 ετών κι εκείνη - που μας άφησε ολομόναχες, εμένα και την αδελφή μου - μόλις 45 χρόνων.
20.10.1989
Το ρολόι ξανακτύπησε εννιά.
Ο άνδρας μου μισοκοιμόταν στην πολυθρόνα του κι εγώ κοίταζα με αγωνία τη μισοτελειωμένη φιάλη του οξυγόνου. Πώς θα βγάζαμε το Σαββατοκύριακο, συλλογιζόμουν.
Με το χτύπημα του ρολογιού ακούστηκε και ένα μπαμ, σαν κάτι να `πεσε στο πάτωμα. Έψαξα, αλλά δεν βρήκα τίποτα. Την ίδια στιγμή κτύπησε η πόρτα. Ήρθε η νοσοκόμα για να του κάνει την ένεση.
"Άφησε γι` αργότερα" της είπα "τώρα κοιμάται".
Εκείνη πλησίασε κοντά του στην πολυθρόνα, τον άγγιξε και γύρισε σε `μένα.
"Έχει πεθάνει" είπε ξερά.
`Ενα σφίξιμο στην καρδιά... τίποτα άλλο... ούτε κλάμα, ούτε φωνές.
Είχε κι αυτό τελειώσει.
Πόσο βουβό πόνο έχω νιώσει στη ζωή μου!
Όχι ξανά καρκίνο, που οδήγησε μακριά μου τη μάνα και τον άνδρα μου. Αυτή την εξευτελιστική αρρώστια που καταρρακώνει, όχι μόνο το σώμα, αλλά και την ψυχή του ανθρώπου.
25.8.2002
Και τώρα τα ξανάζησα όλα με την αγαπημένη μου αδελφή.
Γιατί τόσος πόνος στη ζωή μου;
Τώρα μου έμεινε ο Τσίκος, ο γάτος μου,
Σ` ευχαριστώ Τσίκο μου, που είσαι κοντά μου.