Ένα έργο σταθμός για τη σύγχρονη πεζογραφία είναι "Το πορτρέτο του Ντόριαν Γκρέι", το μοναδικό μυθιστόρημα του Όσκαρ Ουάιλντ. Πρόκειται για ένα κείμενο πρωτοποριακό, το οποίο εκδόθηκε στην τελική του μορφή το 1891 και θεωρείται ότι περιέχει πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία του συγγραφέα. Από τους κύριους εκπροσώπους του ρεύματος του αισθητισμού ο Ιρλανδός συγγραφέας και ποιητής δημιούργησε στον κεντρικό του ήρωα ένα πρόσωπο εμβληματικό, τα βασικά στοιχεία του οποίου χαρακτηρίζουν πολλούς ανθρώπους της εποχής μας.

Ο Ντόριαν Γκρέι είναι ένας νέος έξυπνος, εύπορος, πολλά υποσχόμενος, κοσμικός, φιλότεχνος και προπαντός πάρα πολύ όμορφος. Του αρέσει να περιφέρεται στα καλλιτεχνικά στέκια της εποχής, σε κοσμικά σαλόνια, να συμμετέχει σε συζητήσεις όπου όλοι κάνουν επίδειξη πνεύματος και για τους οποίους η τέχνη γίνεται το περίγραμμα το οποίο περικλείει έπαρση, στερεότυπα, κοινοτυπία, συντηρητισμό και μεγάλες δόσεις ματαιοδοξίας, ένα περίγραμμα το οποίο ο Όσκαρ Ουάιλντ αφαιρεί με χειρουργική ακρίβεια και σαρκαστική διάθεση. [...]

Θύμα της προσωπικής του ακτινοβολίας ο Ντόριαν Γκρέι, που ποζάρει ως μοντέλο σε ένα φημισμένο ζωγράφο, καταλήγει να ερωτευθεί την εικόνα του εαυτού του και την ομορφιά που εκπέμπει για τους άλλους. Συνειδητοποιώντας ότι η ομορφιά είναι κάτι παροδικό, αδυνατώντας να ωριμάσει, διότι η ωριμότητα προϋποθέτει εσωτερική καλλιέργεια, αγωνία και σε κάποιες περιπτώσεις οδύνη, τις οποίες ο ίδιος ούτε διαθέτει ούτε μπορεί να υποστεί, καταλήγει εν τέλει να κάνει συμφωνία με το διάβολο προκειμένου η ομορφιά του να διατηρηθεί για πάντα. Πράγματι, αυτό συμβαίνει, και ο Ντόριαν από ένα πλάσμα γεμάτο γοητεία μετατρέπεται σε μια όμορφη σκιά. [...]

(Ελπίδα Πασαμιχάλη, εφημερίδα "Ελεύθερος Τύπος", 14.7.2007)