`Ποιος ξέρει αυτό το περιδέραιο πόσους ανθρώπους κατέστρεψε, πόσους ανθρώπους σκότωσε. Το κόσμημα διατηρούσε την πρώτη ομορφιά του, όπως όταν στόλιζε το λαιμό της Σαλκίμ χανίμ. Η Νιμέτ πίστεψε ότι έπρεπε να αλλάξει αυτή η μοίρα. Αυτό το τσαμπί έπρεπε να γίνει το σύμβολο μιας ευλογίας, μιας ευδαιμονίας. Πώς θα μπορούσε να τρυγήσει αυτά τα τσαμπιά για να ζυμώσει το θεϊκό κρασί που θα οδηγούσε μια γενιά στη θεία μέθεξη για όλη της τη ζωή; Η Νιμέτ πίστευε ότι αυτή η τύχη βρίσκεται στα χέρια του ανθρώπου. `Εγώ μπορώ να αλλάξω μόνη μου αυτή τη μοίρα`, σκέφτηκε`.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]