Εναντίον της ψυχανάλυσης; Εναντίον της τέχνης; Εναντίον της ανθρωπότητας; Γιατί; Με ποιο δικαίωμα και από ποια γωνία; Ποιος μιλά; Σε ποιον απευθύνεται; Και η σιωπή; Ποιον ρόλο παίζει εν αρχή και εντέλει; Πώς πλέκονται η γραφή, η φύση, η μοναξιά, ο νεοελληνικός μας κανιβαλισμός, τα παραθέματα από την Αγία Γραφή, ο Φρόιντ, ο Ρίλκε, ο Κάφκα, ο Γιάλομ, ο Κολόμβος, ο Μαρξ και ο Τόμας Μπέρνχαρντ μέσα σ’ ένα χειμαρρώδη μονόλογο που τολμά να κοροϊδεύει τις μεγάλες «κατακτήσεις» του «πολιτισμού» μας; Το νόημα δεν υπάρχει, ισχυρίζεται η συγγραφέας. Δημιουργεί έναν ασθματικό δαιδαλώδη μονόλογο, του οποίου ο αφηγητής διακατέχεται από ένα αίσθημα κόπωσης και αγανάκτησης, καθώς βρίσκεται σ’ ένα οριακό σημείο είσπραξης συσσωρευμένων ερεθισμάτων, και σχολιάζει χωρίς την παραμικρή τρυφερότητα τον περιβάλλοντα, ελληνικό κυρίως, χώρο, τον συγγραφικό, τον ψυχαναλυτικό / ψυχολογικό και εντέλει τον ανθρώπινο, με την επίγνωση ότι οι γνώμες - αυτές προπάντων - δεν είναι, όπως λέει κι ο Φίλιπ Ροθ, παρά ζαριές.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]