"Το πετραχήλι και ο ασπρούλης μου" είναι μια παιδική ανάμνηση του αφηγητή. Ήρωας ένα εννιάχρονο παιδί που τον έχουν συνεπάρει τα λόγια της εξόδιου ακολουθίας, τα πετραχήλια και, γενικώς, οι εκκλησιαστικές συνήθειες. Ο ήρωας-αφηγητής συμμετέχει στον θάνατο του αγαπημένου του ζώου, ενός κουνελιού, του Ασπρούλη, μόνο και μόνο για να νιώσει τον πόνο του θανάτου, το ρίγος της συντριβής, και η απώλεια μιας αγαπημένης ψυχής να του μαλακώσει την καρδιά. Γράφει ο Δημητράκος. «Είχα τη μανία με κάθε τρόπο να προκαλώ, να επιδεινώνω τη θλίψη μου. Μόνο βουρκωμένος και θολωμένος απ’ τη στενοχώρια, έπαιρνε φωτιά η ψυχή μου. Είχα αιτία για προσευχή, έτσι ένιωθα να πιάνουν τόπο τα τροπάρια που έψαλα. Με παρηγορούσε που μαλάκωνα περίεργα, εξαντλημένος καθώς ήμουν από αυτήν την περιπέτεια, γινόταν βάλσαμο η προσευχή μου».


"Το μυστήριο της αγάπης" ο ήρωας-αφηγητής είναι παπαδάκι και βοηθάει τον υπερήλικα ιερέα της ενορίας να τελέσει το μυστήριο της Θείας Κοινωνίας. Κάποιες φορές, όταν πέφτουν στο έδαφος κάποιες σταγόνες της Θείας Κοινωνίας, ο ίδιος φέρνει βαμβάκι και οινόπνευμα για να καούν τ’ απομεινάρια και να πεταχτούν στο χωνευτήριο. Συγκλονιστικό το τέλος του διηγήματος, όπου ένας άλλος ιερέας, ο παπα-Θανάσης, σέρνεται στο δάπεδο της εκκλησίας να γλείψει τα απομεινάρια, μες στις λάσπες και τα χώματα των παπουτσιών των εκκλησιαζομένων, γιατί θεωρείται αμαρτία να χυθεί έστω και μία σταγόνα Θείας Κοινωνίας κάτω. Μέσα από τέτοια βιώματα, ο αφηγητής-συγγραφέας προσκυνάει το μυστήριο της αγάπης.


"Μόνιμο σύμπτωμα της αρρώστιας μου" θίγεται θαυμάσια το ασυμβίβαστο της χριστιανικής ηθικής με το πάθος και την έξαψη των ομοερωτικών συνευρέσεων. Γράφει ο Δημητράκος στη σελ. 25: «Ο φίλος με τις χριστιανικές κουβέντες για εγκράτεια και τις νουθεσίες περί ειλικρίνειας, φαινόταν τώρα υποκριτής στα μάτια μου. Ήμουν απ’ αυτούς που το πρωί κάνουν τον σταυρό τους σε κάθε εικονοστάσι και το βράδυ χάνονται σε σκοτεινές γειτονιές, για τα περαιτέρω. Κατάπιε τη γλώσσα του, παράτησε το ποτήρι με το κονιάκ πάνω στο τραπέζι και έφυγε δίχως να ρίξει ματιά πίσω του.» Πρόκειται για την αντίδραση ενός φίλου του ήρωα-αφηγητή, που αποκόπτεται από την παρέα του και ξεμένει οικονομικά επειδή τον εκμεταλλεύτηκε στη Θεσσαλονίκη ένας γιατρός στο Αφροδισίων, για τη θεραπεία κάποιων κονδυλωμάτων που απέκτησε ύστερα από ένα «στρίμωγμα πίσω απ’ την έρημη σκοπιά του Τσιρογιάννη, στην Καλαχάρη…». Η οδύνη της αρρώστιας περιπλέκεται θαυμάσια με τις τύψεις και τις ενοχές του αφηγητή για την πράξη του. Αντιγράφω από τη σελ. 26: «Έμπηγα τα νύχια μου στις πληγές και η φαγούρα μπερδευόταν με τον πόνο, έτσι όλη αυτή η οδύνη σαν να με ανακούφιζε – αυτή η διάλυση με έκανε να νιώθω όλο και πιο μικρός. Σαν ένα τιποτένιο μυρμήγκι πάνω στο σεντόνι ήμουν, όταν φώτισαν οι γρίλιες. Μες στην εξάντληση, πιο ήρεμος ένιωθα τώρα.». Στο τέλος, ο αφηγητής προσπαθεί να εξαφανίσει με κάθε τρόπο κάποια καρκινώματα στον κορμό ενός δέντρου, που του θύμισαν ανέλπιστα τη δική του περίπτωση, αφήνοντάς του σαν στάμπα μέσα του «το μόνιμο σύμπτωμα της αρρώστιάς του». Πρόκειται για αριστοτεχνικό διήγημα, γραμμένο με έντονη εξομολογητική διάθεση, τόλμη και στοιχεία καφκικού τύπου στην όλη δομή του – νομίζω  το καλύτερο πεζό κείμενο που έγραψε ως τώρα ο Δημητράκος.


"Το Σκυλί" είναι ένα κείμενο μιας παλάμης, πυκνό, ουσιαστικό, που μιλάει για τις συνήθειες, τις μετάνοιες αλλά και τη σοφία των μοναχών, αναδεικνύει τους διαφορετικούς τύπους μοναχών που μπορεί να συναντήσει κάποιος σε μοναστήρια, θυμίζει έντονα εκκλησιαστική παραβολή, παρά τη σκληρή του αλήθεια όμως, δεν αποφεύγει, στο τέλος, μια νότα διδακτισμού.


"Το μυστικό της ρέγκας" Με φόντο το Περιβόλι της Παναγίας, ένας νέος περιηγητής με ομοφυλοφιλικές τάσεις και κάποιες, λιγοστές ανάλογες εμπειρίες, πάει συστημένος σ’ έναν γέροντα για να του ανοίξει την καρδιά του. Ο γέροντας τον προλαβαίνει και διαβάζοντας την ψυχή του και διακρίνοντας την ταραχή και την αμηχανία του, του αποκαλύπτει το μυστικό μιας ρέγκας, κρεμασμένης στον τοίχο, πάνω απ’ τις εικόνες του Χριστού και της Παναγίας. Τα λόγια του γέροντα λειτουργούν ως φάρμακο, ως βάλσαμο για να καταλαγιάσει στην ψυχή του νέου η ερωτική κάψα που την καίει αλλά και οι τύψεις για τις ερωτικές του επιλογές.