«Τι παθαίνει κανείς με τον Όμηρο από την πρώτη ώρα που θα τον συναρπάσει η γοητεία του, το είχαμε κι άλλοτε επισημάνει: Ο ποιητής μάς παραστέκει μόλις αρχίζουμε να μεγαλώνουμε, μας συντροφεύει σε όλη μας της ζωή ώς τα βαθιά γεράματα, χωρίς να τον χορταίνουμε, και όταν νομίζουμε πως τελειώσαμε μαζί του, διψούμε να τον πάρουμε από την αρχή στα χέρια. Θα λέγαμε πως το τέλος της μελέτης του Ομήρου ταυτίζεται με το τέλος της ζωής μας. Πόσο αληθινός είναι ένας τέτοιος λόγος, το δείχνει ο τόμος αυτός, ο τέταρτος στην επίπονη πορεία ενός φιλολόγου να πλησιάσει τον Όμηρο. Πενήντα πέντε χρόνια έχουν περάσει από τότε που δημοσιεύσαμε για πρώτη φορά ομηρικές μελέτες, και σαράντα οχτώ από τότε που εκθέσαμε τους σκοπούς και τη μέθοδο μιας καινούργιας θεωρίας, της νεοαναλυτικής όπως την ονομάσαμε. Η νεοαναλυτική θεωρία -ποιος της έδωκε σημασία όταν πρωτοπαρουσιάστηκε! Ήταν ακόμη τα χρόνια που το κύρος των παλιών Αναλυτικών, ιδιαίτερα του μεγάλου Wilamowitz, κρατιόταν αδιάσειστο. Όπως άλλωστε ήταν φυσικό, όσοι ώριμοι φιλόλογοι της εποχής εκείνης είχαν αποκρυσταλλωμένες για τον Όμηρο θεωρίες -και ποιος δεν είχε!- δεν έδειχναν καμία όρεξη να τις απαρνηθούν για το χατίρι ενός άγνωστου νεαρού Έλληνα, που γύρευε να αναταράξει τα νερά του ομηρικού κατεστημένου». (...)

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]