Ο φροϋδισμός και η ψυχανάλυση στηρίζονται σε μια πρώτης τάξεως μυθοπλασία που βασίζεται σε μια σειρά θρύλους. Ο Φρόυντ απεχθανόταν τη φιλοσοφία και τους φιλοσόφους, αλλά στην πραγματικότητα υπήρξε ένας από αυτούς, υποκειμενικός δημιουργός μιας λογοτεχνικής ψυχολογίας...
Ο Φρόυντ αξίωνε την επιστημονικότητα.
Μύθος: προχωρούσε ως ένας `κονκισταδόρ` δίχως πίστη και νόμο, εκλαμβάνοντας τις επιθυμίες του ως πραγματικότητα.
Ο Φρόυντ εξήγαγε τη θεωρία του από την κλινική πρακτική του.
Μύθος: ο λόγος του απορρέει από μια υπαρξιακή αυτοβιογραφία, η οποία, με επιτακτικό τρόπο, επεκτείνει τον αιμομικτικό τροπισμό του στο σύνολο του ανθρώπινου είδους.
Ο Φρόυντ γιάτρευε με την ψυχανάλυση.
Μύθος: με την κοκαΐνη, την ηλεκτροθεραπεία, τη λουτροθεραπεία, την ύπνωση, την επίθεση των χειρών ή τη χρήση της περίφημης ψυχροφόρου το 1910, οι θεραπείες του αποτελούν μια αυλή θαυμάτων.
Ο Φρόυντ θεράπευε.
Μύθος: παραποίησε συστηματικά τα αποτελέσματα ώστε να συγκαλύψει τις αποτυχίες της αναλυτικής μεθόδου του, αφού το ντιβάνι γιατρεύει στα όρια του φαινομένου πλασέμπο.
Ο Φρόυντ υπήρξε απελευθερωτής της σεξουαλικότητας.
Μύθος: το έργο του νομιμοποιεί το ασκητικό ιδεώδες, τη μισογυνική και ομοφοβική φαλλοκρατία.
Ο Φρόυντ υπήρξε πολιτικά φιλελεύθερος.
Μύθος: αποδεικνύεται συνοδοιπόρος του φασιστικού καισαρισμού των καιρών του.
Βιεννέζος σαμάνος, πανάκριβος θεραπευτής και μεταμοντέρνος μάγος, καταφεύγει σε μια μαγική σκέψη όπου ο λόγος του αποτελεί νόμο.
Αυτό το βιβλίο προτείνει τη θεώρηση της ψυχανάλυσης με τον ίδιο τρόπο που η `Πραγματεία περί αθεολογίας` εξετάζει τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες: ως ισάριθμες εκφάνσεις συλλογικών ψευδαισθήσεων. Γι` αυτό και αφιερώνεται στον Διογένη τον Σινωπέα...
[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]
