Η Έφη Καραθανάση, το 1983, ξεκίνησε ένα ταξίδι στον κόσμο των Τσιγγάνων και κατέληξε στην δια του χώρου ερμηνεία της τσιγγάνικης κοινωνίας, στην ερμηνεία της αντίληψής τους για το χώρο, της δομής του χώρου, στον τρόπο της χρήσης του, στη συμβολή του στη μακραίωνη επιβίωση της ίδιας της κοινωνίας διά του ελέγχου του. Η ζωή πλάι τους, μαζί τους, συγκροτούσε σταδιακά τη μέθοδο της συμμετοχικής παρατήρησης. Η σχέση που δομήθηκε μέσ` απ` αυτή τη συμμετοχική παρατήρηση είναι μια σχέση αγάπης, που χωρίς αυτήν θα ήταν αδύνατη η κατανόηση, η ερμηνεία. Κι ήταν οι σχέσεις αγάπης που οδήγησαν την ερευνήτρια στο έργο της, κι αργότερα στη σύνταξη της διδακτορικής διατριβής. Με λόγια και όρους που δύσκολα έβρισκε, προσδιόρισε το «κατοικείν» των Τσιγγάνων, το μεταφερόμενο κοινωνικό γίγνεσθαι, την έκφραση ενός πολιτισμού φερόμενου διά της κοινωνίας και διά του χώρου στο χώρο, στον φυσικό χώρο. Άλλος κόσμος, άλλο «κατοικείν», άλλη «γλώσσα». «Μπεσάς - ντεβάς - μπεσάς». «Καθόμαστε - φορτώνουμε - φεύγουμε». Πολλά είναι τα μυστικά που κρατά το τσιγγάνικο κατοικείν από την περιρρέουσα κοινωνία, προκειμένου η τσιγγάνικη κοινωνία να επιβιώνει. Η δημοσιοποίηση της διατριβής κατ` αρχάς, και τούτου του βιβλίου σήμερα, στηρίζεται στην ελπίδα πως θα συμβάλει στη διαπολιτισμική θεώρηση του χώρου και στις εναλλακτικές πολιτικές, με κριτήριο την πολυ-πολιτισμικότητα, την πολυ-τοπία.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]