Γράφοντας το `Θέατρο στ` ακροδάχτυλα`, ο Μίκαελ Μέσκε ανακαλεί μια ζωή που δεν θα είχε τολμήσει καν να ονειρευτεί. Είναι ο άνθρωπος που δημιούργησε το σύγχρονο θέατρο μαριονέτας στη Σουηδία και στη συνέχεια αναγνωρίστηκε ως ο ανανεωτής αυτής της κλασικής μορφής τέχνης, έπαιξε σ` όλο τον κόσμο, έγραψαν γι` αυτόν παντού, γνώρισε όλους τους μεγάλους. . . Όποιος θέλει να μάθει πώς άρχισαν όλα αυτά, μπορεί να το κάνει - και το ταξίδι του θα είναι συναρπαστικό: το ταξίδι του γιου ενός Γερμανού πάστορα που γεννήθηκε στο Ντάντσινγκ το 1931. Το δικό του Παρίσι, το Παρίσι της δεκαετίας του `50, ήταν το Παρίσι του Ζεράρ Φιλίπ και του Μαρσέλ Μαρσώ, του θρυλικού μίμου Ετιέν Ντεκρού και του λαϊκού θεάτρου του Ζαν Βιλάρ. Ο Μέσκε ξεκίνησε για να κατακτήσει αυτό τον κόσμο. . . και λίγες δεκαετίες αργότερα έπαιζε στις ίδιες σκηνές μ` αυτούς που θαύμαζε και που είχαν πια γίνει φίλοι του. Η αίσθηση που προκάλεσε ο `Βασιλιάς Υμπύ` του Μέσκε έκανε το γύρο του κόσμου. Η `Θεία Κωμωδία` και ο `Θάνατος των Δαντών` (που παίχτηκε στην Εθνική Βουλή της Σουηδίας με μια γκιλοτίνα στο προαύλιο και τη λάμα της να πέφτει την ώρα που έβγαινε το κοινό) ήταν παραστάσεις που, εμείς που τις είδαμε, δεν θα τις ξεχάσουμε ποτέ. Ο Μέσκε είχε κατακτήσει τον κόσμο. . . Τον ονόμασαν διευθυντή του Εθνικού Θεάτρου της Σουηδίας - πράγμα που ευτυχώς δεν έγινε. Αντί γι` αυτό εμπνεύστηκε, όλο και περισσότερο, από τους πολιτισμούς της Ανατολής και σκηνοθέτησε τη `Ραμαγιάνα`, βασισμένη στο εθνικό έπος της Ινδίας, την ίδια εποχή που ο Πήτερ Μπρουκ σκηνοθετούσε το δεύτερο ινδικό έπος, το `Μαχαμπαράτα`. Και τώρα που ξεκινάει για να αντιμετωπίσει καινούργιες προκλήσεις, διαπιστώνουμε πως η ώριμη ηλικία στην Ανατολή δεν είναι παρά ένα πλεονέκτημα - λες κι ο Μέσκε θα μπορούσε να είναι γέρος!. . . Στα 72 του δεν μοιάζει να έχει γεράσει σε τίποτα.
[Disa Hastad, άρθρο στην ημερήσια σουηδική εφημερίδα Dagens Nyheter (24.7.2003, απόσπασμα)]

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]