Εδώ μιλάει ο Ζενέ για τον Ζενέ χωρίς να βρίσκεται κανείς άλλος ανάμεσά τους· διηγείται τη ζωή του, τον εξευτελισμό του και τη δόξα του, λέει τους έρωτές του· εκθέτει τους στοχασμούς που κάνει, και θα καταλήγαμε να πιστέψουμε ότι, σαν τον Μονταίνιο, έχει κι αυτός καταστρώσει το αξιοπρεπές και οικείο σχέδιο να φτιάξει το πορτρέτο του εαυτού του. Τα λέει, φυσικά, όλα, λέει όλη την αλήθεια και μόνη την αλήθεια, η αλήθεια όμως αυτή είναι μια αλήθεια ιερή. Η αυτοβιογραφία του δεν είναι αυτοβιογραφία, μοιάζει να είναι, κι αυτό γιατί είναι μια ιερή κοσμογονία. Δεν είναι ιστορίες οι ιστορίες του: με πάθος τις παρακολουθείτε και σας γοητεύουν, ενώ πιστεύατε όμως ότι σας διηγιόταν γεγονότα, διαπιστώνετε ξαφνικά ότι σας περιγράφει ιεροτελεστίες. . . Οι αναμνήσεις του δεν είναι αναμνήσεις, γιατί μπορεί να είναι αληθινές, είναι όμως και ιερές. Μιλάει για τη ζωή του σαν ένας Ευαγγελιστής, σαν ένας μάρτυρας που είδε και εκστασιάστηκε... Εσείς όμως, αν εκεί που όλα αυτά δένονται μπορέσετε να αντιληφθείτε τη λεπτή γραμμή που ξεχωρίζει το μύθο που τον περιβάλλει από εκείνον που περιβάλλεται, θ’ ανακαλύψετε την αλήθεια. Που είναι τρομαχτική.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]