Ο Έντουαρντ Λάνιον καθόταν στο γραφείο του στο ευχάριστο σπίτι του στο Νότινγκ Χιλ στο Λονδίνο. Ο ήλιος έλαμπε. Ήταν νωρίς το πρωί, Ιούνιος, το καλοκαίρι δεν είχε ακόμα μπει για τα καλά. Ο Έντουαρντ ήταν καλοφτιαγμένος. Ψηλόλιγνος με χλομό πρόσωπο. Ήταν πολύ καλοντυμένος. Τα κυματιστά μαλλιά του έπεφταν πυκνά πίσω στο σβέρκο του και είχαν σκούρο χρυσοκάστανο χρώμα. Είχε μεγάλο στόμα με αποφασιστικά χείλη, μάλλον μακριά γερακίσια μύτη και μεγάλα ανοιχτοκάστανα μάτια. Ήταν είκοσι οκτώ χρονών.
Η ωραία του μητέρα είχε πεθάνει από καρκίνο όταν εκείνος ήταν δέκα χρονών. Την είχε δει να πεθαίνει. Όταν άκουσε τους λυγμούς του πατέρα του κατάλαβε. Όταν ήταν δεκαοκτώ χρονών, ο μικρότερος αδερφός του πνίγηκε. Άλλα αδέρφια δεν είχε. Αγαπούσε με πάθος τη μητέρα του και τον αδερφό του. Με τον πατέρα του δεν τα πήγαινε καλά. Ο πατέρας του, που ήταν πλούσιος και παρίστανε τον αρχιτέκτονα, ήθελε να γίνει και ο Έντουαρντ αρχιτέκτονας. Ο Έντουαρντ δεν ήθελε να γίνει αρχιτέκτονας. Σπούδασε μεσαιωνική ιστορία στο Κέιμπριτζ. Όταν ο πατέρας του τον ενημέρωσε ότι θα έπρεπε πια να βρει κάποιο τρόπο να βγάζει το ψωμί του, μπήκε σε ένα μικρό πανεπιστημιακό εκδοτικό οίκο που έβγαζε το είδος των βιβλίων που άρεσαν του Έντουαρντ. Χωρίς αυτό να το πει στον πατέρα του, δούλευε στις εκδόσεις μόνο δύο πρωινά την εβδομάδα, και τον υπόλοιπο χρόνο του τον αφιέρωνε στο διάβασμα, προσπαθώντας ταυτόχρονα να γράψει ιστορικά μυθιστορήματα, ακόμα και ποιήματα. Όταν ο πατέρας του Έντουαρντ πέθανε, ο Έντουαρντ έκλαψε και θα ήθελε να είχε συμπεριφερθεί καλύτερα στον πατέρα του, ο οποίος του άφησε το σπίτι στο Νότινγκ Χιλ, καθώς και το κτήμα και το ωραίο σπίτι στην εξοχή. Το σπίτι το έλεγαν Χάτινγκ Χολ, όνομα που τόσο ο Έντουαρντ όσο και ο αδερφός του, ο Ράντολ, το θεωρούσαν γελοίο όταν ήταν παιδιά. [...]