Ο Πλίνιος περιγράφει στη "Φυσική Ιστορία" ότι, όταν σ` έναν από τους περίφημους καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς της αρχαιότητας ήρθαν αντιμέτωποι ο Παρράσιος και ο Ζεύξις, ο Ζεύξις ζωγράφισε ένα τσαμπί σταφύλια με τόσο ρεαλιστικό τρόπο, ώστε τα πουλιά κατέβηκαν από τον ουρανό και προσπάθησαν να τα τσιμπολογήσουν. [...] Η ικανότητα να αποτυπώνει τις δονήσεις του αέρα και τις αμέτρητες αποχρώσεις του φωτός προσδίδει στη ζωγραφική του Τιτσιάνο αυτή την αίσθηση αληθοφάνειας, και κάνει να μπερδεύονται τα όρια μεταξύ τέχνης και πραγματικότητας, μεταξύ ζωγραφικής και ζωής. [...] Η αίσθηση της πραγματικότητας που αποπνέουν οι πίνακες των Τιτσιάνο και Βελάσκεθ (το περίφημο "πού είναι ο πίνακας;" του Θεόφιλου Γκωτιέ που έρχεται στα χείλη όλων μας παρατηρώντας τους) είναι μεγαλύτερη από εκείνη που απέπνεαν οι πίνακες παλαιότερων καλλιτεχνών. Ωστόσο, αντίθετα με ό,τι λεγόταν για τα ζωγραφισμένα σταφύλια του Ζεύξη, κανένα πουλί δεν προσπάθησε να τσιμπολογήσει ποτέ τους πίνακές τους, αφού, αντίθετα απ΄ ό,τι συνέβαινε με τη ζωγραφική του έλληνα ζωγράφου, η ψευδαίσθηση αποκαλύπτεται όταν, πλησιάζοντας, ο θεατής ανακαλύπτει με έκπληξη ότι τα πάντα εξαφανίζονται μπροστά στα μάτια του, μπερδεμένα σε αυτό το φαινομενικά χωρίς νόημα αμάλγαμα από "κηλίδες" και πινελιές.

(από την εισαγωγή του Miguel Moran Turina)