[...] Ο ίδιος τοποθετεί το έργο του στο σημείο τομής, όπου συγκλίνουν, η ιστορία του αιώνα μας με την τροχιά του κινηματογράφου. Αν όμως η τομή συντελείται με τον Β` Παγκόσμιο Πόλεμο, το χάσμα είχε ήδη ανοιχθεί κατά την δεκαετία που τον προετοίμασε για να διευρυνθεί στη δεκαετία των ελπίδων και των διαψεύσεων που θ` ακολουθήσουν. Τίποτε δεν μπορούσε, σε κοινωνία και τέχνη να είναι όπως πριν, και ιδίως στην κατεξοχήν σύγχρονη τέχνη, τον κινηματογράφο. Αυτή ακριβώς η ενυπάρχουσα αντίφαση, ανάμεσα στον κόσμο της άκρας κρισιμότητας και τα διαθέσιμα μέσα υπέρβασής του, αποτέλεσε την κινητήρια δύναμη της πνευματικής πάλης που διεξήγαγε ο Μπαζέν, κι αυτή ακριβώς η αντίφαση υπάρχει μέσα στα όρια του εγχειρήματος του, και καθορίζει τη ματαίωση και συγχρόνως, την απροσδόκητη εκπλήρωση του στόχου του. [...]

[Απόσπασμα από το κείμενο του προλόγου]