Η Χούλια είναι μια γυναίκα γύρω στα 60, χήρα. Έχει έναν γιο που έχει μεταναστεύσει στη Σουηδία για να δουλέψει. Η Χούλια εργάζεται ως γηροκόμος μιας κατάκοιτης πολύ ηλικιωμένης γυναίκας, της Τερέζας (πάσχει από άνοια σε προχωρημένο στάδιο), η οποία επίσης έχει έναν γιο διπλωμάτη που μένει και εργάζεται στην ίδια πόλη με τη μητέρα του αλλά την επισκέπτεται σπανιότατα με τη δικαιολογία ότι εκείνη έτσι και αλλιώς, λόγω της ασθένειάς της, δεν καταλαβαίνει τίποτα. Η Χούλια δεν έχει την ίδια γνώμη για την Τερέζα και θεωρεί πως τα καταλαβαίνει όλα. Της αρέσει να αφηγείται στην Τερέζα κινηματογραφικές ταινίες· την αγαπάει και της εκμυστηρεύεται τα πάντα. Οι ζωές των δύο γυναικών είναι παράλληλες. Και οι δυο οδηγούνται σταδιακά στην πλήρη εγκατάλειψη από τους γιους τους. Όταν τελικά η Τερέζα πεθαίνει, η Χούλια μένει στο σπίτι της νεκρής, μη έχοντας που αλλού να πάει και συνεχίζει να εισπράττει τον μισθό που της στέλνει ο γιος της Τερέζας από το Μεξικό. Το έργο είναι μια κραυγή για τη μοναξιά και την εγκατάλειψη των ηλικιωμένων από τα παιδιά τους, γραμμένο με έξυπνο χιούμορ αλλά και με την τρυφερότητα και την ευαισθησία που απαιτείται για τον χειρισμό ενός τόσο σπαρακτικού θέματος.

[Απόσπασμα από το κείμενο στο οπισθόφυλλο της έκδοσης]