Η Τζάνις Τσόπλιν, που πέθανε στις 4 Οκτωβρίου του 1970, ήταν ένα ακόμα τραγικό θύμα στο χορό των βίαιων θανάτων που επιστρφραγίζουν την σύντομη ζωή όλων των "μαρτύρων" του ροκ της δεκαετίας του `60: Ο Τζιμ Μόρισον, ο Τζίμι Χέντριξ, η Τζάνις Τσόπλιν, ο Μπράιν Τζόουνς έζησαν έντονα, δοξάστηκαν, δημιούργησαν και πέθαναν (ή αν θέλετε αυτοκτόνησαν), από υπερβολικές δόσεις ηρωίνης, αλκοόλ, βαρβιτουρικών, όλοι, πριν κλείσουν τα τριάντα.

Η ίδια υπερβολή σημάδεψε την ζωή και επέφερε το τέλος του Έλβις Πρίσλεϋ στα σαράντα του, του Κιθ Μουν, ντράμμερ των Who, και, στην εποχή μας, του Σιντ Βίσιους, τραγουδιστή των Sex Pistols.

Ο Σηντ Μπάρετ και, πόσοι άλλοι, υπέκυψαν στην τρέλλα, θύμα του παράλογου τρόπου ζωής, που του επέβαλλε η δημοσιότητα. Σ` αυτό, που υπήρξε, αφιέρωσαν οι συνεργάτες του το τραγούδι (Crazy Diamond) (Τρελλό Διαμάντι).

Όλοι αυτοί οι θάνατοι κάθε άλλο παρά τυχαία γεγονότα πρέπει να θεωρηθούν. Το ροκ παιδί της δεκαετίας του `60, κυρίως, οργισμένο, ορμητικό, επαναστατικό, βίαιο πολλές φορές, πεισιθάνατο και διονυσιακό, είναι αντανάκλαση αλλά και αντίδραση στην εποχή μας, μια εποχή τεχνοκρατίας, απομόνωσης, ανασφάλειας και μοναξιάς, όπου δεν δίνονται πια μάχες παρά μόνο για το κέρδος, όπου οι αξίες έχουν καταρρεύσει και τα ιδανικά είναι ανύπαρκτα.

Μια εποχή χωρίς πιστεύω είναι απίστευτα ψυχρή και αφιλόξενη αγκαλιά για τους νέους, που προτάσσουν την θερμόαιμη ψυχή τους γεμάτη ρομαντικά μηνύματα πολλές φορές ανεδαφικά και πεισιθάνατα.